Rozdział 9

*Marco

- Dlaczego Mario nie poszedł z nami ? - Zapytał mnie Kevin. 

- Bo nie chciał, a ja nie będę go zmuszać - odpowiedziałem.

- No ale nas to zmuszałeś.

- Wiesz jaki jest Mario. Policja nawet jego by nie zmusiła.

- Ciekawe jak my mamy jej to kupić jeżeli nie znamy jej rozmiaru - powiedział Auba.

- Trzeba go jakoś wykombinować - zamyśliłem się. W tym czasie przechodziliśmy obok jednej z restauracji. Zatrzymałem się przy czym to samo zrobili chłopacy.

- Czy tam siedzi Lena ? - Zapytałem ich.

- No raczej - odpowiedział Kevin wychylając się mocniej.

- Nie wychylaj się tak ! - Pociągnąłem go za koszulkę.

- Dlaczego ? - Powiedział trochę wkurzony.

- Bo jak cię zobaczy to będzie lipa.

- Skąd wiesz, że pozna mnie ?

- Tej twarzy nie da się zapomnieć - zaśmiał się Pierre.

- Bardzo śmieszne ! - Walną go.

- Uspokójcie się ! - Krzyknąłem do nich.

- Sorry ! - Odpowiedzieli chórem. Zacząłem ją obserwować.

***

Minęło około 30 minut, a ona nadal siedziała w tej restauracji i gadała przez telefon.

- Co ona może tak długo tam robić ?! - Zapytałem ich opierając się o okno restauracji, jednak tak aby nikt mnie nie widział.

- Szczerze mało mnie to obchodzi - odpowiedział Pierre, siedząc oparty o przyuliczną lampę.

- Długo tu będziemy siedzieć ? - Zapytał mnie Kevin kopiąc jakiegoś kamyka.

- Nie marudź - odpowiedziałem - Muszę dowiedzieć się jaki ona ma rozmiar żeby kupić jej te cholerne korki.

- Patrząc przez okno to na pewno się dowiesz - odparł ironicznie Kevin.

- A ty to przypadkiem nie za bardzo polubiłeś Lenę ? - Zapytał mnie Pierre uśmiechając się szatańsko.

- Ja ? - Zaśmiałem się. - Lubię ją i nic więcej, a w ogóle to bym nie mógł zrobić tego dla Mario. Wreszcie Lena wstała od stolika i wyszła z restauracji, a my za nią.

- Zachciało ci się akurat dzisiaj bawić się w szpiega - powiedział wkurzony Pierre.

- A niby jak chcesz się dowiedzieć jaki ma rozmiar - odpowiedziałem.

- Nie mogliśmy po prostu jej się zapytać ?

- A ty jesteś taki głupi naprawdę czy udajesz ? - Zapytałem ironicznie. Po chwili Lena skręciła do jednego z sklepów z butami.

- Wchodzimy - powiedziałem do nich i po cichu weszliśmy do środka. Schowaliśmy się za jedną z pólek.

- No i co dalej geniuszu ? - Zapytał mnie Auba.

- Trzeba zobaczyć jaki rozmiar przymierza.

- Ciekawie jak ?

- Trzeba jakoś spróbować - wychyliłem się za półki. Nagle poczułem jak ktoś ciągnie mnie za koszulkę. Odwróciłem się. Przede mną stała Lena. Widać, że była wkurzona.

- Czy wy mnie śledzicie ?! - Zapytała patrząc na mnie groźnie.

- My ? - zacząłem udawać głupka.

- Nie ci inni piłkarze. Nie rób ze mnie głupka - powiedziała już bardziej ostro.

- Co ty zrobiłeś ?! - Szepną do mnie Auba.

- Bądźcie cicho ! - szepnąłem do nich. Staliśmy cicho.

- Wiejmy ! - Krzyknąłem do nich i zaczęliśmy biec, a ona za nami.

- Gdzie biegniemy ? - Zapytał mnie zdyszany Kevin.

- Jak najdalej !

- Dogania nas ! Jak na dziewczynę to szybko biega.

- Zaraz będziemy na miejscu. Uwaga próg ! - Przeskoczyłem go i stanąłem na schodach. Stojąc usłyszałem huk.

- Nawet przez próg nie umiecie przeskoczyć ? - Zapytałem ich wkurzony.

- To ten debil nogi podcina ! - Wstał z ziemi Kevin.

*Lena

Zajęło mi to sporo czasu, ale w końcu ich dogoniłam.

- Czy was coś walnęło ?! Czemu uciekaliście ?! - Podeszłam do Marco. - Tylko nie próbujcie znowu uciec !

- Uważaj jest tu podest - ostrzegł mnie Marco.

- Czemu Pierre siedzi ?

- Potkną się o podest.

- O podest ? - Zapytałam go zdziwiona. Wzruszył ramionami.

- Nic już mnie nie zaskoczy - powiedziałam sama do siebie i weszłam do nich.

- Nic ci się nie stało ? - Zapytałam go.

- Oprócz tego, że rozwaliłem sobie kolano to nic - odpowiedział wstając z ziemi.

- Chodźcie, pojedziemy do mojego domu - powiedziałam odchodząc od nich trochę dalej.

- A po co tam ? - Zapytał mnie Marco.

- Nie pytaj tylko chodź - odburknęłam.

***

- Czy wy jesteście normalni ! - Krzyczał na nich mój ojciec. - Jutro mecz, a wam zachciało się szpiegowania - chodził zdenerwowany w tą i z powrotem.

- No, ale przecież nic się nie stało - próbował załagodzić sytuację Marco, ale to bardziej go sprowokowało.

- Pierre ma rozwalone kolano, a wystarczyłoby żeby was jakiś paparazzi złapał i zrobił zdjęcia jak to szpiegujecie jakąś dziewczynę, ale no tak ! Dla was to nic !

- No, ale ja mogę grać z rozwalonym kolanem, a paparazzi od dłuższego czasu za nami nie chodzą, więc jest gites - uśmiechną się Auba.

- Gites ! Ty to lepiej nic nie mów - popatrzył na niego srogo.

- I po co było mnie śledzić ?! - Wtrąciłam się.

- No właśnie ! Po jaką cholerę ?! Jak on w ogóle rozwalił sobie te kolano ? - Spojrzał na nich. Siedzieli cicho. W końcu odezwał się Kevin.

- Potknęliśmy się - odpowiedział cicho.

- A czemu ją...dobra jest to najmniej ważne. Gorsze jest to, że odpadł nam z jutrzejszego meczu jeden z czołowych piłkarzy - podrapał się po głowie. 

- Jak to jeden ? Kto ? - Zdziwił się Marco.

- Mario na pewno nie zagra, bo na treningach w ogóle nie jest skoncentrowany i taka osoba po prostu nie zagra.

Chłopacy popatrzyli się na mnie. Znowu zrobiło mi się dziwnie w środku.

- Ja już chyba pójdę do siebie - wybełkotałam.

- A co się stało ? - Zapytał mnie Auba tak jakby wiedział co mi jest i od czego tak jest.

- Brzuch mnie boli - chwyciłam za brzuch i poszłam na górę. Położyłam się do łóżka. Długo nie mogłam zasnąć. Widocznie dręczyło mnie sumienie. W końcu po kilkudziesięciu próbach wreszcie zasnęłam.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
No to jest rozdział 9.
Był on pisany kilka razy, ale ta wersja mi wyglądała na najlepszą.
Mam nadzieje, że spodoba wam się. :)
Przypominam o komentowaniu, bo jak komentujesz to motywujesz. :)